Kontemplacja, której pragniemy, jest darem Boga składającym się z nieustannej wymiany miłości. Zakłada ona bierność duszy, która jest czystym zawierzeniem się oblubieńczym inicjatywom Boga.
„Kontemplacja jest niczym innym niż sekretnym, pokojowym i kochającym wylaniem się obecności Boga, które jeśli na to pozwolimy, rozpala duszę Duchem Miłości.” (KŻ)
Duchowość Wspólnoty stawia na pierwszym miejscu życie modlitwy (wg szkoły karmelitańskiej) i dążenie do trwania w nieustannej modlitwie (tzw. „modlitwie serca” wg szkoły Kościoła prawosławnego).
- Modlitwa
Modlitwa jest królewską drogą, która prowadzi do Tego, który jest pełnią miłości. Ta bliskość serc pozwala nam osiągnąć szczęście oglądania Boga, powoli przemieniając nas na Jego obraz i uaktualniając w ten sposób słowa Świętego Jana:
„Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest” (1 Jn 3,2).
Wszelkie formy modlitwy mają nas prowadzić do nieustannej modlitwy, do nieustannego trwania z Bogiem i w Bogu.
- Eucharystia i adoracja Najświętszego Sakramentu
Troszczymy się o regularne życie sakramentalne, gdzie Eucharystia jest najważniejszym wydarzeniem każdego dnia. Przez piękno liturgii, śpiew (tam, gdzie to jest możliwe – polifoniczny) chcemy wyrazić naszą miłość do Pana. Przedłużeniem Eucharystii jest dla nas codzienna godzinna adoracja Najświętszego Sakramentu. Trwając w cichej modlitwie, zawierzamy naszą pracę, by otrzymać spojrzenie Tego, który JEST, na wszystkie sprawy naszego życia.
- Duch dziecięctwa
Pod wpływem małej drogi św. Teresy z Lisieux, bracia i siostry we Wspólnocie Błogosławieństw uczą się od niej zaufania i zawierzenia. Pragną być, tak jak ona, miłością w sercu Kościoła, żyjąc duchem prostoty i radości.
- Słowo Boże
„Słowa Pisma Świętego będą naszą rozkoszą.” Uczymy się z wytrwałością badać Pisma i przechowywać je w naszych sercach, aby upodobnić się do Bożej mądrości, która zawstydza mocnych przez to, co jest słabe. Na podobieństwo Dziewicy Maryi, córki Izraela, nosimy te słowa w naszych sercach dzień i noc. Wraz z narodem wybranym odkrywamy skarby tradycji naszych ojców zawarte w Słowie Bożym.
- Zawierzenie Maryi
Poprzez konsekrację maryjną, chcemy wejść w relację wspólnotową i osobistą z Matką Bożą, oddać się Jej i uczynić z Niej Strażniczkę naszej Wspólnoty. Idąc śladami św. Ludwika Marii Grignon de Monforta, chcemy żyć naszą konsekracją codziennie, radośnie i w sposób konkretny.
- Jedność chrześcijan
Modlimy się, aby jak najprędzej skończył się skandal podziału w Ciele Chrystusa. Prosimy Ojca, by wzbudził dialog tam, gdzie wciąż panuje zatwardziałość serc, i zapalił odpowiedzialnych Kościołów i wspólnot pragnieniem jedności.
Sobotnie nieszpory w rycie bizantyjskim i przywiązanie do ikonografii bizantyjskiej są dla nas sposobem, by w sposób konkretny modlić się szczególnie o jedność Kościołów zachodniego i wschodniego.
- Tajemnica Izraela i łaska szabatu
W modlitwie kontemplacyjnej otrzymujemy od Boga miłość do Jego ludu, do wybranych synów pierworodnych Ojca, którzy są „ze względu na praojców – umiłowani” (Rz 11,28b).
Spotykamy się w piątkowy wieczór wokół stołu, żeby zapalić świece i śpiewem po hebrajsku świętować rozpoczęcie siódmego dnia. Podobnie jak nasi bracia Żydzi i duchowo wraz z nimi, upamiętniamy Boży szabat, dziękując za stworzenie świata i wszelkie działanie opatrzności Bożej w naszym życiu.
Dziękujemy Bogu-Ojcu zwłaszcza za dzieło zbawienia wypełnione przez Jezusa-Mesjasza.